هر چند رنگ و روي زيباست مرا

چون لاله رخ و چو سرو بالاست مرا

معلوم نشد كه در طربخانه خاك

نقاش ازل بهر چه آراست مرا

ماييم و نمي و مطرب و اين كنج خراب

جان و دل و جام و جامه و پردرد شراب

فارغ ز اميد رحمت و بيم عذاب

آزاد زخاك و باد و از آتش و آب

ابر آمد و زار بر سر سبزه گريست

بي باده گلرنگ نمي بايد زيست

اين سبزه كه امروز تماشاگه ماست

تا سبزه خاك ما تماشا گه كيست